@zerodix
Aangemaakte reacties
hey, wat een heftig verhaal! Als ik het goed begrijp is acceptatie nu je grootste moeilijkheid, begrijpelijk uiteraard. Acceptatie is een persoonlijk proces, je gaat als het ware door een rouwproces omdat het een verlieservaring is, je hebt flink moeten inleveren. Zelf deze ervaring ook gehad, ik zal mijn “helpende info” met je delen want het is fijn om elkaar handvatten te geven en ik hoop dat meer mensen hun “tips en tricks” op dit gebied willen delen. Met een “nieuwe” beperking leven betekent dus dat je met verlies te maken heeft, dus dat je door een ” donkere” periode heen gaat, alles moet verwerkt worden en je wilt niet dat de realiteit is zoals die nu is. Op internet is hier veel over te vinden, maar dat kun je altijd ff opzoeken. Dan is het uitzoeken wat wel en niet lukt, alles is proefondervindelijk: proberen en ervaren. Mij helpt t om bij dingen die dan niet lukken, te denken, ok dat weten we dan ook weer. Af en toe ff janken of stoom afblazen helpt mij ook, ff de druk eraf. t is nu eenmaal erg heavy en delen met anderen, vooral lotgenoten, kan fijn ziin, een luisterend oor en even de gedachtes ordenen. Acceptatie is een proces, wat met vallen en opstaan gaat, vooral het thema loslatem is een uitdaging hierin. Mindfullness is iets wat artsen en therapeuten hierin vaak aanraden. Wat dat is staat ook online. De app Headspace heeft mij ook aardig geholpen met dit thema. Als je vragen hebt stel ze gerust. sterkteliefs en je bent niet alleen
hey, ik ben een 33 jarige vrouw, sinds mn 16e recidiverende depressies. altijd kunnen werken maar in oktober 2018 vol ziek ivm paniekaanvallen, slapeloosheid, overspanning, huilbuien enz. medicatie en therapie en sinds deze maand re-integrerend op werk. nu 2 dagen 3 uur. volgende week 3×3 uur. Op werk zeer prettige omgang en opvang met collegas en leidinggevende. Ik voel me begrepen en gehoord en mijn doel is volledige terugkeer in mn functie. Bedrijfsarts en psychiater zeggen beide dat dit doel haalbaar gaat zijn icm mn medicatie en gevolgde therapie, maar depressies in toekomst zijn niet uitgesloten omdat ik elk jaar de sjaak ben daarmee. Hoop wel dan te kunnen blijven doorwerken.
Wat ik op dit forum hoop te vinden: tips bij reintegreren en tips bij omgaan met lich. en psychische dieptepunten, survivaltips zeg maar. En het delen van ervaringen en leren van elkaar.
Wat ik hoop te bieden: mensen helpen met wat ik geleerd en ervaren heb. Alle beetjes helpen..
hey, ja hoor super herkenbaar! het verlossende woord is er niet, een burnout is een soort reset-periode.. waarschijnlijk heb je al gegoogled wat dat biochemisch inhoudt (stressniveaus torenhoog en de effecten op t lijf en brein) Het herstelt, maar dat is een golfbeweging. Het kan dus zijn dat je na een goeie week weer een slechte week krijgt. Ook is de hersteltijd bij een full blown burnout 1 tot 2 jaar. Niet dat je zo lang niets kan, maar qua energielevel en stressbestendigheid blijf je dan kwetsbaarder.
Zelf heb ik depressies, hiervoor cognitieve gedragstherapie gehad, persoonlijk vind ik deze therapie bij alle stressgevoelige problemen wel passend, maar ben geen arts of peut. verder heb ik antidepressiva. niet zaligmakend, wel steuntje in de rug. destijds via crisisdienst in ggz traject gekomen, er was direct plek. heb een fijne psychiater, onderbouwt goed wat hij voorschrijft en waarom en is eerlijk in waar de kennis ophoudt en we vraagtekens moeten accepteren. qua medicatie is veel proefondervindelijk, en wat werkt bij herstel ook.
voor een deel kun je het herstel beinvloeden met voeding, dagritme, beweging en de bekende helpende zaken, voor een deel doen de hormonen in het lichaam dit, daar heb je weinig invloed en voorspelling op, is afwachten hoe lang dit duurt.
als je nog vragen hebt, stel ze gerust, sterkte en you are not alone! liefs,
wow, bedankt voor de snelle, steunende en lieve reacties! Judith ik herken je verhaal en je klachten, het is knap om er zo positief in te staan, dan blijf je hoop houden en in oplossingen denken. Probeer ik ook, vallen en opstaan he? Let it be, zeg ik tegen mezelf als het enigszins lukt. ik denk ook graag in mogelijkheden al neemt t zwarte depressiedraakje t soms over.
Ben zelf erg open geweest over mn toestsnd en wat denk je? ook ik krijg van veel mensen hun verhaal: we zijn met velen. zoals je zei, Al met verschillende collegas die t ook (soortgelijk) hebben, op de thee geweest en echt opbouwend bezig met tips uitwisselen en herkenning. ff lekker spuien maar geen slachtoffermodus, ook humor en afleiding helpt me.
mijn “survival tips” die ik wil delen:
jankerig? als t kan, laten komen. emmertje raakt niet overvol als je regelmatig even je tranen vol laat stromen. instant stressrelief.
het er laten zijn. oke ik voel me gruwelijk slecht, soit. nu macaroni koken/wandelen/ander ding
dagritme: hou ik vanaf mn ziektedag 1 al aan. optijd eruit, gezond voer erin, bewegen. dagelijks 1 sociale afspraak, als t echt slecht gaat kan dat ook bellen zijn of 1 kopje koffie doen.
dat zijn mijn 3 “main tips” en ik vind afleiding in mn reintegratie op werk. ik werk in de psychiatrie dus ik hoefde weinig uit te leggen 😉 krijg er veel steun van mn lieve collegas en leidinggevende. mijn wens is weer volledig terug te keren, volgens de arts gaat dit gebeuren. dat houdt me gaande, mijn werk is echt mijn ding en wil dat niet loslaten.
nogmaals ontzettend bedankt voor de snelle en lieve reacties! herkenning, erkenning. schamen is niet nodig he, brein en lijf is iets wat elk mens heeft, en als dit van de leg raakt krijgt elk mens problemen..
de koffietafel sta ik in principe voor open, maar is dat niet meer iets vanuit uwv? (als je geen werkgever hebt?) ik wil wel leren hoe ik mn klachten kan handelen in combinatie met mn werk..