@henk-jan
Aangemaakte reacties
Dag Grayliana,
Uit je bericht maak ik op dat je werkrelatie behoorlijk verstoord is. Geen eenvoudige situatie voor je terwijl je door ziekte kwetsbaar(der) bent. Al ben je helaas niet de enige die dit overkomt.
Van belang is dat jij goed (zoveel mogelijk) beschermt wordt en blijft tegen inkomensverlies. In je eentje ben je, zeker bij beperking(en), geen partij voor een werkgever. Deze heeft veel meer (financieel en juridisch) armslag dan jij hebt. En zal zijn belangen (lees financiële gevolgen) goed verdedigen.
Je niet vermeldt is of het gaat om de arbeidskundige van je werkgever of bijvoorbeeld van inkomensverzekeraar (zoals het UWV). Wat ik je aanraad is om juridische bijstand te zoeken (vakbond, rechtsbijstandverzekering of http://www.juridischloket.nl). Het antwoord op jouw vragen kan per sterk situatie verschillen.
Wij leven met je mee!
Veerkrachtige groet,
Henk-Jan
Dag James,
Ernstige zenuwpijnen is niet niks! Ondanks dat zet jij door. Dat getuigd van een ‘doorzetten’. Het zal je iets opleveren, maar is niet in alle gevallen handig (voor jezelf).
Uit wat je hier duidelijk, kort verhaald is niet zomaar te zeggen wat je ‘moet’ doen. Ben je lid van een vakbond of heb je een rechtsbijstandverzekering (incl. voor werk) dan raad ik je aan daar (juridische) bijstand te vragen. Anders kan je ook terecht bij Het Juridisch loket (http://www.juridischloket.nl).
Een vraag die jou verhaal bij mij oproept: Wat is de reden dat jij tegen de beoordeling van het UWV ingaat, niet per 1 november 2016 volledig afgekeurd wil worden of de datum verlegd wil hebben?
Veerkrachtige groet,
Henk-Jan
Hallo Suzanne,
Op het gevaar af dat je door de goed bedoelde reacties teveel informatie te verwerken krijgt…
Wat ik je gun is een ervaringskundige die met je bijstaat en helpt de voor jou juiste keuzes te maken. Dan bedoel ik niet een jurist van de rechtsbijstandverzekering. Een ervaringskundige die vanuit jouw verlies ervaring (gezondheid, relaties en werk) mee kan denken-/leven. Je kunt ze o.a. vinden bij: Helen Dowling Instituut, DoSomeGood, Coach Connect, Stap.nu en Return. En op vrijwillige basis sta ook ik als ervaringskundige arbeids-beperkten bij (Bewust Verder).
In aanvulling op ABC wil ik je meegeven dat de verzekeringsarts je belastbaarheid (medisch) beoordeeld. De verzekeringsarts stelt vast het aantal uur en welke taken jij volgens hem (nog) kunt werken. Het aantal uur en welke taken is het uitgangspunt voor de arbeidsdeskundige om te bepalen welk werk je nog kan doen. De functie(s) die je daarmee nog kunt uitoefenen bepalen wat je ermee kunt verdienen. Wat je (nog) kunt verdienen t.o.v. wat je verdiende bij 32 uur bepaald uiteindelijk het percentage wat je afgekeurd bent.
Begrijp ik jouw situatie goed dan hoef je van UWV geen 2e spoor te volgen (hebben zij geoordeeld dat je terecht minder uren belastbaar bent) en kan je bij je huidige werkgever in jouw functie minder uren werken. Je vraagt je (nog) wel af wat op basis van jouw belastbaarheid een reëel aantal uur is dat je kan werken. Die vraag is veelal lastig te beantwoorden, zeker ook voor jezelf. Veelal schatten degene die re-integreren hun eigen belastbaarheid hoger in dan reëel is. Zij willen zo graag!
Heb jij aanvaard dat werken jou meer belast door (de gevolgen van) kanker? Is jouw bedrijfsarts en arbeidsdeskundige (voldoende) gespecialiseerd in begeleiden bij kanker en werk? Is het voor je werkgever en jou een bespreekbaar om een beroep te doen op de BACO voor advies?
Ik hoop je met bovenstaande een stap(je) ‘in het doolhof’ verder te hebben geholpen. Schroom niet om (door) te vragen. Mag ook per mail: henk-jan@samenveerkrachtig.nl
Met bewuste groet,
Henk-Jan
Dag Suus,
Een extra onzekerheid in de voor jou al onzekere fase van je leven. Vanuit eigen ervaring en die van lotgenoten kan ik mij goed voorstellen hoe jij je voelt.
Je schrijft over een ‘arbeidsdeskundige’. Is dat een arbeidsdeskundige verbonden aan je werkgever of bij het UWV? Hoe en door wie ben je begeleid bij revalidatie en re-integratie? Hebben je specialisten een levensverwachting uitgesproken?
Afhankelijk van je antwoorden heb ik eventueel nog aanvullende vragen en tips.
Met bewuste groet,
Henk-Jan
Zojuist een ‘keukentafel gesprek’ gehad op uitnodiging van de RMU waar Peter Schalk (1e kamerlid SGP) de leiding van had en Pieter Omtzigt (2e kamerlid CDA) bij aan tafel zat. Ik heb daar aandacht gevraagd voor de positie van arbeidsbeperkten met o.a. de ‘roep’ om de rol van het UWV duidelijk(er) neer te zetten.
Het zou kunnen veranderen wanneer het UWV zichzelf en door de verzekerden wordt gezien als ten dienste staan voor arbeidsbeperkten.
In plaats van dat het UWV zich (veelal) gedraagt en ervaren wordt als verzuim politie, de verzekerden (veelal) behandeld als verdachten van fraude.
Als dat beeld en gedrag omgaat (omdenken) dan zoekt UWV en hun verzekerden met arbeidsbeperking in samenwerking naar de optimale oplossing. Zou veel leed en geld – premies van werkgevers – besparen 🙂
En tegen de degene die werken bij het UWV, bijv. arbeidsarts, dan zou ik zeggen (voor zover ze dat al niet doen) blijf eerlijk in wat je voor de arbeidsbeperkte die voor je zit kan betekenen. Stimuleer ‘de klanten’ om zelf hun regie te nemen en te houden ook in het dienen van hun eigen belang vwb het recht op een uitkering. Niemand anders – ook het UWV niet – kan dat voor je doen.
Hoi Leonie,
Fijn dat je de reactie(s) waardeert. Wat bedoel je met ‘instincten’? Veelal merk ik bij mezelf en anderen op dat we niet geleerd hebben ‘goed’ te luisteren naar ons lichaam en niet het goede antwoord te geven ofwel dat te doen wat ons duurzaam verder helpt.
Door de schok dat ons lichaam ‘niet meer (mee)doet’ in wat we willen ontstaat er paniek. Telkens als we deze ervaring opnieuw beleven, door bijvoorbeeld met goede moed iets te ondernemen, schieten we (bewust of niet) in de stress. Willen we niet afhaken en gaan met het laatste energie door. Dat wordt bezuurd (soms fysiek letterlijk denk aan verzuren van spieren).
De kunst van ‘duurzaam overleven’, het blijft inderdaad ‘overleven’ ;-), is je zo in te spannen dat de energie die je hebt, verbruikt en weer opbouwt gelijkmatig loopt. Piek je dan volgt er een dal. Hoe hoger de piek, hoe dieper het dal. Hoe kleiner de verschillen, hoe beter je je voelt.
Een aanrader, bewust dat daarmee niet alles is opgelost of gezegd, is bewust zijn van hoe je ademt en hoe je hartslag daarmee synchroniseert. Een boekje die het goed beschrijft is: Verademing van Bram Bakker en Koen de Jong. Goed geschreven en praktisch.
Je vraagt mij ‘Wat hielp jou vooruit?’ Met mijn ervaring van de afgelopen 26 jaar heb ik Bewust Verder, Duurzaam overleven opgericht. Ik heb vele jaren geprobeerd met vallen en opstaan te overleven. Het was echter niet ‘duurzaam’. Door te ontdekken hoe het bij mij werkt (fysiek en mentaal) ben ik tot meer inzicht gekomen. Dat is nog geen dagelijks ‘feest’, maar past wel bij mij. Ik ‘vecht’, zorg ervoor, om daarbij te blijven en mij niet te laten verleiden door mijzelf en anderen daarvan af te wijken. Het is geen ‘klant en klaar’ recept, af te halen bij een hulpverlener, maar een eigen zoektocht waar een eigen leefwijze uit geboren wordt. Door oprecht en eerlijk naar jezelf toe te zijn – en ja de waarheid/werkelijkheid is soms hard. Voor antwoorden die ik zelf niet kon bedenken heb ik dankbaar gebruik gemaakt van anderen, waaronder hulpverleners.
Uit de kennis en ervaring van eigen verliezen heb ik vijf Bewust Verder stappen beschreven. De vijf Bewust Verder stappen zijn (ook voor mij zelf):
- Ontnomen – Wat is mij ontnomen?
- Loslaten – Hoe kan ik dat loslaten, een (gedenk)plaats geven?
- Volgen – Hoe kan ik mij (levens)weg (ver)volgen?
- Vervullen – Hoe kan ik mijn (levens)opdracht (ver)vullen?
- Nalaten – Wat laat ik na in (en met) mijn leven?
Van harte gun ik jou met alle anderen die een ingrijpend verlies overkomt (en wie overkomt niets?) een waardevol(ler) leven.
Wil je meer weten, schroom niet om het te vragen 🙂
Een bewuste groet,
Henk-Jan
Goedemiddag Leonie,
Welkom op het forum! Heb je de moeite gedaan, wat je veel energie kost, en ontvang je niet één reactie. Zelfs niet van ons, ED-ers. Onze excuses daarvoor!
Wat heb jij zelf en samen met je vriend een ellendige 2 jaar achter de rug. Moedig dat je dit deelt. Je hebt al veel ondernomen en nog om er bovenop te komen. ‘Werken aan herstel’ – zoals dat zo mooi wordt gezegd – probeer jij op alle manieren. Ik kan me voorstellen dat je de moed in de schoenen zakt.
Dat iemand ‘zoiets’ heeft meegemaakt kan ik me niet voorstellen. Elke situatie is uniek. Wel heb ik van nabij verschillende keren meegemaakt, vanwege terugval, dat zowel ik als sinds dit voorjaar mn vrouw met een burn-out, uitgeput thuis zitten. En ja, daar kan je ‘bovenop komen’. Wat ik daarin geleerd heb… blijf altijd dicht bij jezelf. Ook te midden van hulpverleners en/of goed bedoelde adviezen. Blijf je eigen keus maken en twijfel als laatste aan jezelf.
Dat wat jij hebt meegemaakt is niet niks. Stel je verwachtingen niet te hoog. Vier het ook als je een tegenslag hebt. Achter de wolken blijft de zon schijnen 🙂
Mocht je meer willen weten of checken laat het me weten.
Met bewuste groet,
Henk-Jan Koetsier
Wat die betere tijden betreft… dat hoop ik ook voor jou! Wat vervelend om je zo ellendig te voelen.
Je schrijft dat jij je zo voelt nadat je gewerkt hebt. Put jij je niet teveel uit? Is dat werk niet te belastend voor je? In dat geval is het niet onwaarschijnlijk dat je door (over)vermoeidheid een heftige terugval krijgt.
Is bij jou de vitamine D weleens geprikt? Niet elke (huis)arts denkt daaraan. Een groot vitamine D tekort kan veel problemen geven waarvan niet gedacht wordt dat het daaraan ligt.
Ik wens je een weinig moed om verder te leven. Zorg goed voor jezelf, jouw balans!
Met bewuste groet,
Henk-Jan
Dag Shirley,
Dank voor het delen van een deel jouw levensverhaal. Heftig zoals jij jouw worsteling beschrijft. Je zoekt (h)erkenning en vindt die (nog) niet. Met als (nood)kreet: ‘Ik wil mijn leven terug van voor maart 2017’.
In dat verlangen zal je er velen treffen die hetzelfde wensen. Hun leven terug van voor het moment dat zij beperkt werden. In de wetenschap – misschien ver weggestopt – dat het nooit zal gebeuren. Of dat erg is? Op dit moment voor jou wel! Je verkeerd in een situatie die uitzichtloos lijkt. Vecht om dat beeld wat jij hebt van jouw toekomst nooit te bereiken.
Wat ik jou gun is erkenning in de pijn en verdriet zoals jij dat ervaart. En medische en praktische hulp om uit deze voor jou uitzichtloze situatie te komen.
Ik heb vertrouwen dat jij dat redt. De moed en strijdlust om hindernissen te overwinnen toon jij. We leven met je mee! Deel de hulp die jij zoekt… wie weet hoe wij je daarbij kunnen helpen.
Met bewuste groet,
Henk-Jan
Hallo Sylvia,
Goed te begrijpen dat de aanvraag van je laatste werkgever (opnieuw) veel bij je oproept en stress geeft.
Het is mij niet bekend waardoor jij arbeidsongeschikt bent geraakt. Wat mij en anderen heeft geholpen, zowel voor jezelf als de beoordeelaars bij het UWV – is het consulteren van een BACO-arts. Hoewel zij gespecialiseerd zijn op gebied van kanker en werk ben ik van mening dat het proces van revalidatie en re-integratie niet veel van anderen verschilt.
Persoonlijk kan ik je Cobi Oostveen aanbevelen die zichzelf presenteert als Zelfstandig Bedrijfsarts, voorzitter is van BACO. Zij maakte mij duidelijke dat er verschil gemaakt moet worden in revalideren en re-integreren. Wel of geen baan je zal eerst goed moeten (werken aan) revalideren, voordat je goed kunt re-integreren. Twee verschillende processen die veelal verwarrend door elkaar gaan lopen en door velen (ook professionals) niet goed worden onderscheiden.
Sterkte in de fase waarin jij tot 22 oktober a.s. verkeerd.
Met bewuste groet,
Henk-Jan Koetsier
De spanning die jij voelt zullen degenen die hetzelfde hebben meegemaakt zeker herkennen. Soms gaat het sneller, maar het UWV zegt toe te streven naar beschikking binnen 8 weken na aanvraag. Zeker in vakantieperiode kan het langer duren daar arbeidsdeskundigen door vakantie niet beschikbaar zijn. Zelf kreeg ik na 8 weken te horen dat dossier nog neergelegd moest worden bij een arbeidsdeskundige. Toen ik aangaf dat de termijn verstreken was kreeg ik binnen een dag (telefonisch en per mail) de uitslag. Voor het UWV zijn het formaliteiten. Voor wie het betreft is het een zware periode van onzekerheid. Heel veel sterkte toegewenst! En bellen als je binnen de periode geen beschikking ontvangt. We leven met je mee!
Fijn dat je jouw verhaal met ons deelt! Je hebt heel wat doorgemaakt. Toch de hoop en moed niet verloren om te vinden wat jouw kan helpen. Wie weet hoe jouw ervaring een ander kan helpen. Dankjewel!
Vervelend Caroline dat jij je schuldig voelt. Het belast jou met een overtuiging die andere over jouw situatie hebben waar jij ongewild in terecht bent gekomen. Niemand kan jou iets verwijten.
Misschien helpt het je om het ‘iets luchtiger’ te zien en te zeggen ‘ik ben vrijgesteld van betaald werk’. Feitelijk heb jij een beroep gedaan op de jouw verzekering(polis), waar jij premie voor betaalde, in jouw geval bij het UWV. Die hebben vastgesteld dat jij gewoon recht hebt op uitkering ‘op basis van voorwaarden in de overeengekomen polis’.
Dat de verzekeraar – in jouw geval het UWV – uitkeert is dus niets waar jij of andere uitkeringsgerechtigden zich voor hoeven te schamen. Integendeel. Een pensioenuitkering is ook een verzekering dat je verzekerd van inkomen ná pensioengerechtigde leeftijd. Beiden uitkeringen zijn volkomen legaal en een vrije keus van elke Nederlander – al maken we die veelal niet bewust in geval we in loondienst zijn – om zich wel of niet te verzekeren van inkomen voor en na pensioenleeftijd 🙂
Wat onverlet laat dat jij en velen met jou hopen is dat geen gebruik gemaakt hoeft te worden van de afgesloten verzekering bij arbeidsongeschiktheid. Maar als we arbeidsongeschikt raken en na beoordeling recht hebben op uitkeren blijkt het financieel in elk geval een zorg(je) minder 😉
Enne… ook ik ken reacties van onkundigen en begrijp je goed wat dat met je doet. Laat je alleen niets aanpraten… er zijn genoeg andere dingen die waard zijn onze (beperkte) energie in te steken.
Hopelijk lucht het je op en maakt het je vrij van (onterechte) schuldgevoelens 🙂
Dat afscheid nemen bij arbeidsongeschikt veelal moeilijk of zelfs ondoenlijk is heb ik zelf ook ondervonden. Wat het moeilijk maakt is dat veelal van beide kanten – jij die arbeidsongeschikt bent geraakt en jouw collega’s – verlegenheid met de situatie is. De verlegenheid die voortkomt uit veel verschillende factoren en overtuigingen. Daar alleen zou al veel over te zeggen zijn…
Het belang (en de parallel met pensioen gaan) wat ik zie is dat beiden ‘de laatste fase’ in gaan. Voor wie duurzaam arbeidsongeschikt raakt komt er tot zijn of haar dood geen verandering in de wijze van (over)leven. Zo gaat IVA over in AOW beide met of zonder een aanvullend pensioenuitkering.
Het zou mijns inziens helpen als degenen die arbeidsongeschikt raken ook daarop worden voorbereidt, zoals degene die met pensioen. Nu wordt ’tot de laatste dag’ voor duurzame arbeidsongeschiktheid ‘gevochten’ met zichzelf en de betreffende instanties. Daarna volgt een periode van ‘op adem komen’ en komt de arbeidsongeschikte tot het besef dat er ‘niets meer is’ wat moet. Met de vraag hoe die ‘leegte’ kan worden opgevuld. Daarbij zijn de meeste ‘in de strijdt’ naar arbeidsongeschiktheid veelal ‘gewond geraakt’ en weinige begrip daarvoor ontvangen laat staan ‘verzorging van de wonden’. Je moet toch wel heel dankbaar zijn nu je leeft op de kosten van ons werkenden. Typisch trouwens dat dit niet tegen ‘pensioentrekkers’ wordt gezegd waar toch zeker hetzelfde voor geldt 😉
Wat mij het onderzoeken waard lijkt is hoe degenen die deels of volledig arbeidsongeschikt raken geholpen zijn bij het hervinden van hun levensdoel. Misschien is een training helpend om dat levensdoel voor jezelf te ontdekken. Zoals pensioengerechtigden op verschillende wijze wordt aangeboden. Misschien een kans voor Samen Veerkrachtig?
Hoi Caroline,
Dat aan jouw worsteling om eigen inkomen te verwerven na zoveel jaren een eind komt lijkt me een opluchting. Maar ja, en dan… De tijd naar jouw belasting zelf indelen kan ook vervelen. Wat ik zelf gedaan heb en anderen aanbeveel is scherp te hebben en houden wat jouw MWerkwaarde is. Die is – zo durf ik te stellen – niet veranderd. Zelfs wie volledig is uitgeschakeld behoud zijn of haar waarde. Daarmee kun je van waarde zijn – rekening houdend met je beperking(en) – in je directe omgeving en daarbuiten. Al zal het nu op vrijwillige basis zijn. Boekentip: Het merk ik (ISBN 9789027499745). En/Of laat me weten wat je wil weten 🙂