@elke
Aangemaakte reacties
Caatje1974, wie neemt SOLK niet serieus, jij of de neuroloog?
Lichamelijk onverklaarde klachten zijn echte klachten, lichaam en geest werken nauw samen en kunnen in onbalans raken waardoor je echte lichamelijke klachten krijgt.
Voor SOLK bestaat ook behandeling als je er voor open staat. Van naar de ene arts naar de andere arts gaan en steeds hetzelfde teleurstellende antwoord krijgen word je ook niet beter.
De tip die ik mee wil geven is; als je ziek bent wordt het op een gegeven moment heel “gewoon” geworden is dat je dingen niet kunt en sta je er niet meer echt bij stil. Ga als je naar een (her) beoordeling van het UWV of naar de bedrijfsarts gaat, je situatie van tevoren al vergelijken met een gezond iemand of stel jezelf de vraag wat kon ik toen ik nog gezond was en wat heb ik moeten laten vallen door mijn ziekte. De kans dat je overschat wordt en jezelf overschat tijdens zo’n gesprek is dan een stuk kleiner. Zo ben ik ondanks al mijn psychische problematiek verbaal heel sterk vooral onder stress functioneer ik als de beste. De manier hoe ik dan overkom komt dan niet overeen met mijn beperkingen en krijg ik heel snel het gevoel dat ik het aandik en het allemaal niet zo erg is. Ik word dan flink door de mangel gehaald en duren de gesprekken met de verzekeringsarts anderhalf uur. Om het tevoren op papier te hebben heb ik houvast in mijn verhaal. Ook de vragenlijst van UWV vul ik in, in overleg met mijn omgeving en mijn behandelaren. Ook vul ik het niet in een keer in maar in een paar dagen. Laat het papier op tafel liggen en als ik ergens aan denk schrijf ik het er direct bij. Heel de vragenlijst is dan wel een grote warboel maar nergens staat dat ik het netjes moet invullen. Gelukkig heb ik al mijn diagnoses en behandelplannen op papier en up to date wat in mijn voordeel werkt.
Blij met dit forum, ervaringen delen over arbeidsongeschiktheid en alles er om heen. Een keer niet alleen de uitleg hoe de regeltjes werken, maar de mens er achter die ziek is en hoe zij omgaan met arbeidsongeschiktheid, UWV, reïntregratie en waar zij tegen aan lopen en een steentje bij te dragen door mijn ervaring hier te delen
Ik ben Elke, 51 jaar en nu 9 jaar ziek. Getrouwd en moeder van 3 grote zoons die nog thuis wonen. Waarvan de jongste, 17 jaar, forse puberproblemen heeft als gevolg van mijn ziek zijn. Ik heb 25 jaar bij de thuiszorg gewerkt als ziekenverzorgende. Begin 2007 kreeg ik een hernia, geopereerd en weer veel te vroeg weer aan het werk gemoeten met als gevolg dat ik begin 2008 weer geveld werd met rugklachten en een klapvoet als gevolg. Weer geopereerd waarbij 2 wervels vastgezet zijn. Operatie is goed gelukt, geen last meer van rugklachten. Daarna ben ik psychisch finaal onderuit gegaan omdat ik niet meer kon doorrennen zoals ik alle jaren heb gedaan. Al mijn problematiek waar ik in mijn jonge jaren tegen aan liep kwamen naar boven, nu verklaarbaar door de diagnoses ADHD en bipolaire stoornis, samen met emotionele verwaarlozing, het gevoel in mijn leven nooit te kunnen voldoen. Mijn klapvoet werd een conversiestoornis; uitval door psychische overbelasting en ik geraakte in een rolstoel, kan niet meer lopen en dagelijk vermoeid. Zware depressie volgde en daarna de eetstoornis anorexia.
Ik heb nu 80/100% WIA en ik ben ontzettend bang voor het UWV. Zo ongeveer eens per jaar word ik onder de loep genomen. Ben in de relatief korte tijd van arbeidsongeschiktheid, 7 jaar, 3X door de verzekeringsarts beoordeeld, Gesprekken van anderhalf uur! De andere jaren vragenlijsten in moeten vullen. Het UWV is van oordeel dat mijn therapie het herstel dusdanig bevordert dat er arbeidsmogelijkheden hier uit volgen. Alleen al het feit dat ik in de toekomst de tijd die ik aan therapie besteed, 12 uur per week, geen reden meer zijn voor een urenbeperking en dit actieve uren zijn, deze dus ook kan benutten om te werken. Zelf verwacht ik niet meer aan het werk te kunnen, gezien het feit hoe klein mijn wereld nu is en elke dag bestaat uit afwegen wat ik wel en niet kan in de vorm van rust en activiteit, elke dag de vraag hoe brei ik mijn dag rond. Feestjes, vakantie, visite ontvangen gaan niet meer, kosten teveel energie en overprikkelingen. Bordje vol dus en vind het dan ook zo oneerlijk dat het UWV zo achter mijn broek aan zit en anderen gewoon jaren niets horen. Het voelt alsof ik de boel belazer en mijn problemen aan dik, dat psychische problemen niet echt gezien worden qua lijdensdruk. Ben dus benieuwd hoe anderen dit ervaren en serieus worden genomen in hun worsteling. Ik wil ook graag mijn ervaringen delen.